Fietsers bij de ingang van de Maastunnel, aan de zijde van de Parkkade, 1967
Na de Eerste Wereldoorlog werden de plannen voor een tweede vaste oeververbinding tussen Noord en Zuid steeds concreter. In 1929 ontstond het eerste idee voor een tunnel tussen Park en Charlois, die het scheepvaartverkeer niet zou hinderen. Rijkswaterstaat had in 1935 voorkeur voor een 60 meter hoge hangbrug. Wegens technische en financiële problemen kreeg een tunnel in 1937 de voorkeur. De tunnel werd ontworpen door J.P. van Bruggen, directeur van Gemeentewerken en stadsarchitect A. van der Steur.
De Maastunnel is gebouwd volgens de zinkmethode: negen geprefabriceerde betonnen segmenten van 61 meter lang, 25 meter breed en 9 meter hoog zijn tussen 1939 en eind 1940 in een uitgebaggerde sleuf afgezonken. Vervolgens werden de tussenschotten weggebroken en werd de tunnel afgebouwd. De tunnel is ongeveer een kilometer lang; het diepste gedeelte ligt 20 meter beneden N.A.P.
De ventilatiekanalen liggen in het gedeelte onder water onder de verkeersbuizen en in het landgedeelte boven de buizen. De tunnelbuizen zijn vanwege de hygiëne bekleed met ongeveer 800.000 witte keramische tegels. De autobanen sluiten aan op de Pleinweg op Zuid en de tunneltraverse in Noord. Aan de noordkant is een groot verkeersplein op de kruising met de Westzeedijk aangelegd, het Droogleever Fortuynplein, genoemd naar de initiatiefnemer van de Maastunnel.
Toegangsgebouwtjes, garages en de imposante ventilatiegebouwen vormen de enige bovengrondse tekenen van de aanwezigheid van de Maastunnel.
De fiets- en voetgangerstunnel komt via lange roltrappen uit in aparte toegangsgebouwtjes. In de gebogen wanden boven de beide roltrappen zijn mozaïeken van Jaap Gidding aangebracht. Aan de noordkant zijn schepen, auto’s en fietsen afgebeeld, aan de zuidkant zeemeerminnen, vissen en golven.
De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van rotterdam.nl.
Met medewerking van Rotterdam van toen
