De Delftsevaart met de Doopsgezinde Kerk, 1969
Van Platform Wederopbouw Rotterdam
De Doopsgezinde kerk verloor net als vele andere kerkgenootschappen haar gebouw tijdens het bombardement van mei 1940. De nieuwbouw werd voortvarend aangepakt. Er waren ongeveer 1000 leden in Rotterdam, die verspreid over de stad woonden. Daarom was een plek in de binnenstad gewenst, goed bereikbaar met het openbaar vervoer. Al tijdens de oorlogsjaren werd een prijsvraag uitgeschreven voor een locatie op het voormalige diergaardeterrein, ongeveer ter plaatse van het Bouwcentrum. In 1944 werden de negen ontwerpen tentoongesteld en beoordeeld. In 1948 maakten de twee winnaars van de prijsvraag, S. van Woerden en G.T.J. Kuiper, een nieuw ontwerp voor een andere locatie. Op advies van technisch adviseurs Frits Eschauzier en Willem van Tijen wordt het voorstel van Kuiper gekozen. Het gebouw is tussen oktober 1950 en december 1951 gerealiseerd.
De doopsgezinde kerk splitste zich onder de Friese kerkhervormer Menno Simons (1496-1561) begin zestiende eeuw af van de protestantse kerk. Centraal in de leer staat de specifieke kijk op de doop. In plaats van kinderen te laten dopen, zoals dat bij de meeste andere kerken gebruikelijk is, is er de (volwassenen-) doop op vrijwillige basis. Degene die zich wil laten dopen treedt dan als volwaardig lid tot de kerk toe. Doopsgezinden worden daarom ook wel wederdopers of anabaptisten genoemd.
De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van het Platform Wederopbouw Rotterdam. Zie https://wederopbouwrotterdam.nl/artikelen/doopsgezinde-kerk
Met medewerking van Rotterdam van Toen
